Unang tapak pa lang ni Jean sa buhanginan ng Isla Fuentebella, itinalaga na niya ang sarili na mananatili siya sa islang iyon, no matter what.
Isla Fuentebella is her ultimate dream to live in.
Sariwang hangin, magandang kapaligiran, at tahimik na buhay.
Pero ang hindi kasama sa kanyang pangarap ay ang manatiling tauhan ng resort.
She wants something, iyon bang wala siyang gagawin paggising sa umaga kundi ang
mamasyal sa tabing-dagat pagkatapos ng isang masarap na agahan sa terasa ng
kanyang magandang bahay. Pagkatapos ay walang pakialam sa mundong maglalangoy
siya sa dagat ng paroo’t parito, hanggang sa siya ay mapagod at magpapahinga na
siya nang padapa sa dalampasigan habang nagsa-sunbathing.
At siyempre pa, kasama sa pangarap niya na may mga palad na hahaplos sa kanyang likod habang nilalagyan siya ng lotion upang hindi masunog ang kanyang maganda at malasutlang balat.
At siyempre pa, kasama sa pangarap niya na may mga palad na hahaplos sa kanyang likod habang nilalagyan siya ng lotion upang hindi masunog ang kanyang maganda at malasutlang balat.
At ang palad na iyon ay ang palad ng lalaking kanyang pakakasalan, ng
lalaking mayaman na pakakasal sa kanya at magbibigay ng kaginhawahan sa buhay at
karangyaan. Then, kapag nainip naman siya sa isla ay maglalambing siya rito at
magyayayang magtu-tour around the world para siya malibang.
At siyempre pa, ang mga cute nilang anak ay may tig-iisang yaya kaya hindi
niya poproblemahin ang mga ito kapag out of the country sila ng kanyang
husband.
Anyway, ang lalaking iyon ay puwedeng pinoy, pero mas maganda kung foreigner,
para siguradong dollar ang hahawakan niyang pera.
Napahagikgik siya sa isiping iyon.
Hay, ang sarap siguro nang mayaman. Hindi ko kailangang magmadali sa
paggising sa umaga, hindi ko kailangang —
“Jean!”
“H-ha?” Maang napalingon siya sa may-ari ng tinig na tumawag sa kanya. “O,
Yvonne, ikaw pala.” Napangiti siya nang malingunan ang dalagitang malapit sa
kanila ni Amara.
“Anong ginagawa mo rito sa tabing-dagat?” Naupo sa tabi ni Jean ang dalagita
habang hawak ang basket na puno ng sigay at kung anu-anong klaseng
kabibe.
Ano pa, de nangangarap. Ikaw, ano na naman ang ginagawa mo rito? Hindi ba’t
nagpunta sa kabayanan ang papang mo para magtanong kung magkano ang matrikula mo
sa darating na pasukan?”
“Oo.” Malungkot na tumanaw sa malawak na karagatan si Yvonne.
“O, eh, bakit hindi ka sumama? Aba, ikaw ang mag-aaral, dapat ay alam mo ang
course na kukunin mo.”
“Para kasing hindi ako interesadong umalis sa isla. Ayokong mag-dorm sa
kabayanan kapag nag-aaral na ako.”
“Ano? Aba, Yvonne, dapat ay —”
“Alam ko. Kaya lang, hindi na masarap mag-aral ngayong wala na si
Daniel.”
“Susme! At iyon pala ang ipinagsisintir. Aba, Yvonne, kung nawala ang
kababata mo rito sa isla, dapat ay kalimutan mo na siya. For sure, maraming
makikilalang girls sa Manila ang isang iyon. Eh, ikaw, nabubulok ka lang dito sa
isla.”
“Kasi, mahal ko siya.”
“Mahal? Anong mangyayari sa pagmamahal? Hindi ka naman niya mahal.”
“Mahal niya ako.”
“Bilang kaibigan?”
“Oo.”
“Kaya mag-aral ka at maghanap ng magmamahal siya hindi bilang kaibigan lang,
kundi bilang ka-ibigan. At puwede ba, ha? Iyong mayaman para naman makaahon ka
na sa kagagawa ng mga kuwintas at bracelet na kabibe, okay?”
“Ikaw talaga, pati ito ay napagdiskitahan mo.”
“Kasi naman, tuwing magkikita tayo, iyang basket mo na lalagyan ng mga sigay
at kabibe ang dala mo, eh.”
“Dito kasi ako kumikita.”
“Sabagay. O, hayun, may foreigner, alukin mo ng necklace.”
“Sige.” Nagmamadaling tumayo si Yvonne upang habulin ang mag-asawang
foreigner na patungo sa dagat.
para mabasa ang buong kwento click the link below
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento